Billy Cobham - video's en meer

Video's en extra's bij het interview in SWK 183

Slagwerkkrant Plus 15-08-2014 01:08

door Mark Eeftens

Billy Cobham was in 's Hertogenbosch voor Jazz in Duketown. Hier zie je een fragment van dat optreden:

Bekijk hier een video van Cobham's performance tijdens Tama 40th Anniversary Party in 2014

Een hoogtepunt uit de oude doos. Op deze video speelt Cobham Awakening met Mahavishnu Orchestra in 1972.

In deze video van ruim een half uur speelt Cobham live in Londen 1974 (ten tijde van het album Spectrum)

Lees hieronder nog een uitgebreid interviewfragment, exclusief voor Slagwerkkrant.nl.

Billy Cobham is zes jaar oud als hij bij een schooluitvoering een van de zeven dwergen bij Sneeuwwitje moet spelen. Hij is zo ontzettend bang dat hij zijn hele tekst vergeet. Hij zweert dat dat de eerste en laatste keer is dat hij op een podium staat. In 1974 staat hij voor het eerst met zijn eigen band op het podium. Hij is zo zenuwachtig dat elk nummer twee keer zo snel gespeeld wordt. De geplande 90 minuten show duurt drie kwartier. Die tijd is lang voorbij. Op zijn 70ste is hij nog steeds vitaal en tourt hij de wereld rond, actief in allerlei grotere en kleinere projecten. Hij is niet meer bang in het volle besef dat er maar één Billy Cobham is en dat niemand doet wat hij doet.

Elke tijd heeft zijn drumhelden en jij was dat in de jaren zeventig voor heel veel drummers. Was je je daarvan bewust destijds?

‘Nee, man. Ik werkte me een ongeluk! Ik deed gewoon m’n werk; ik doe gewoon wat ik doe. Ik zit zo niet in elkaar! Tot op de dag van vandaag ben ik verbaasd als mensen zeggen dat ze me bewonderen of me complimenteren. Ze vragen: hou je van wat je doet en deed? En ik zeg: nee! Waarom? Het is wat ik doe; het is mijn leven en ik doe het al zolang ik besta. Als ik het niet deed, was ik nu dood! Hou je van lopen? Nee, maar ik doe het want ik moet wel! Het is een functie in mijn leven!’

Maar er moet toch een moment geweest zijn dat je je realiseerde dat je hot was en een moment dat je merkte dat de ‘new kid in town’ opstond?

‘Nee, nee, nee nee! Nooit! Ik ben aan het werk, ik ga niet luisteren naar wat mensen over mij zeggen; ik ben gewoon blij dat ik een baan heb! Die gasten die hier net weglopen, dat is Biscuit, de band van Larry Graham. Zij werken 15 tot 20 dagen in de maand, maar Larry gaat maar door, nog steeds! Weet je hoe ver terug hij gaat? Hij was dé man! Hij ís de band en mensen kijken met respect naar hem; hij is een orakel! Veel mensen kijken ook zo naar mij, maar wat is daar nou zo bijzonder aan? Dit is gewoon wat ik verondersteld word te doen! Dus als ze naar me toe komen en zeggen dat ik hun held ben, dan antwoord ik: dank u. En daarna weet ik niet wat nog meer te zeggen. Ik kan ze niet verbieden het te zeggen, als ze het zo voelen is dat fijn. Als het ze helpt, mooi zo!’

Geef je ook soms les?

‘Ja, vaak komen mensen naar me toe en zeggen: ik wil bij je studeren. Dan zeg ik: oké. En vragen ze wat het kost, dan antwoord ik dat het gratis is. Waarom is het gratis? Omdat als je mij een vraag stelt, dan krijg je antwoord! Is dat alles? Ja, probeer maar. Nou, ik heb dit en dat probleem met mijn handen en bla bla bla. Dan zeg ik: nou, vanuit mijn ervaring denk ik dat je het zo en zo moet doen. En weet je, 99,9 procent van de mensen loopt weg en herinnert zich het antwoord al niet meer. Ze hebben het antwoord niet eens gehoord omdat ze het allereerste al antwoord niet verwachtten.'

Over de beslommeringen rond zijn nieuwe project met 4 cd’s (Fruit From The Loom, Palindrome, Tales From The Skeleton Coast en Tierra Del Fuego), waarover je alles leest in het interview in Slagwerkkrant 183 (september- oktober 2014) vertelt Cobham verder nog:

‘Ik ben inmiddels een producer geworden op alle niveaus. Ik maak filmpjes om mijn eigen projecten te promoten en zoek naar manieren om mijn materiaal gedistribueerd te krijgen. Dat alles is het weer resultaat van thuiskomen, de deur sluiten en nadenken over wat je gaat doen. Ik heb veel te bieden en ik heb veel producten. Het is geen egotrip, ik doe het niet zomaar, ik wil vooruit in het leven en leer nog steeds bij. Kleine dingen als leren voor op het podium te staan en in een camera spreken. Ook je product verkopen en aanprijzen bij een clinic of concert. Dat is weer andere koek, maar het went en je leert te zeggen wat je wilt zeggen. Dat kan ik ook pas een jaar of vijftien.’

Je sprak liever niet over de zakelijke kant van dingen?

‘O nee! Ik was ooit hier in Nederland voor een masterclass toen Cesar dat concert met 1000 drummers organiseerde, geloof ik. Toen vroeg iemand wat ik verdiende. Ik was beledigd en antwoordde dat niemand daar iets mee te maken had. Fóút antwoord! Iedereen moet werken, dit is niet gratis! Wat ik ontwikkeld heb is niet gratis. En het idee dat iemand mij vroeg hoe veel geld ik waard was, dat kon niet!’

Wat zou je nu zeggen dan?

‘Is dat alles wat er is? Hoeveel geld ik verdien? Wat ben je waard? Wat vind je zelf dat je waard bent? Wat zou jij willen verdienen en vind jij dat je dat bedrag waard bent? Kan jij hier staan en dat bedrag verantwoorden? De enige persoon in het hele publiek tegen wie je niet kunt liegen, ben je zelf. Wij kunnen de waarheid over onszelf niet verwerpen. Licht jij mensen op? De drums zullen dat vertellen. Het muziekinstrument zal projecteren wie jij persoonlijk bent. Kan je echt spelen, of is dit allemaal nep? Ik sta hier met een reden. Hier sta jij en ik ben de reden dat je hier staat! Dat zegt al iets om te beginnen. Het gaat er niet om hoeveel geld je betaalt, het is de tijd die je er aan besteedt! Als je geen tijd zou willen besteden om naar mij te komen luisteren, zou je hier niet zijn. Dus, hé, doe je rekenwerk en blijf of ga! Deze denkwijzen zijn pas in de loop der jaren bij me opgekomen.’

Lees het complete interview in Slagwerkkrant 183 (september- oktober 2014). De muziek van die editie, inclusief een flik aantal tracks van Billy Cobham (ook voor de notenrubriek Spelen) vind je als je klikt op deze link naar onze Spotify-playlist voor Slagwerkkrant 183.